
bienvenido. trabajo de equilibrista demediado sobre el canto de una hoja, desenterrando melodías de grisú con una cucharilla de alpaca de primera comunión, silbidos como vibraciones de copas a medio llenar bajo dedos grasientos que yacen atrapadas entre capas de arenisca y granito que el tiempo y la rutina desmenuzan cada día, cada minuto y yo las acecho tras los matorrales como un topo que surge de una boca de metro y de esa desorientación brotan las frases de boquilla estrecha, mis oidos subterráneos agonizan tras cada silencio, estas podrían ser las últimas palabras si la locura no lo remedía.
3 comentarios:
A loucura non sei mais a festa de dentro de 9 dias seguro...bótaseche de menos
Encántame!!! recén descuberto! pasarei por akí!! pero debería de escribir máis!!! es moi orixinal!
comparto moitos gustos literarios contigo !
Para comezar: Henry Miller!!!!
Pásate por:
http://moralla.blogspot.com
Saúdos para o veciño darriba ¡
Torreira ¡
e para ti tamén
Yoli :-)
Que bello vivir como un topo.
Publicar un comentario