"UNA SONRISA QUE DOMINA PAISAJES ANIQUILADOS" MAESE CIORAN

domingo, noviembre 19, 2006

...hemorragias de arena, relojes que agonizan...


cada mirada que se pliega cobarde, cada sentimiento caído demasiado lejos de mis manos, cada segundo que engorda años y suspiros hasta reventar como un ramo de lirios desbandados, cada mañana abrochada al cuello del dragón nocturno me recuerdan que permanezco sintonizado a la vida en una frecuencia de corcheas desteñidas y que la muerte es una sinfonía de palos de ciego sobre tarimas de chocolate espeso en busca de los oídos de un dios todavía no nacido. quisiera grapar en mis muslos todas las horas que se han ido para detener la hemorragía de arena que borbotea por mis costuras de espantapájaros cansado, pero no ... Colecciono medallas en honor a la impotencia y esas son las manchas negras que jalonan mi pecho, un rosario de cuentas pendientes, caricias de toxo y vinagre a la salida de un burdel filipino. me arrepiento de haberme conocido. tal vez mañana...

5 comentarios:

franetico dijo...

post data ;cuando la vida chirría en íntimos frotamientos me consuela compararme con un receptáculo de semen de algún burdel filipino.

Torreira dijo...

Pois eu alégrome de terte coñecido irmán...

Ra dijo...

...y cómo no, la persistencia de la memoria...

Moralla dijo...

Oes! tes un don para a escrita. Para cando a túa novela? (bueno, ao mellor xa tes varias...)
Aínda que penso que es un tanto pesimista, melancólico, depresivo, sempre se pode desfrutar das pequenas cousas coas que a vida nos agasalla, incluso entre bágoas o simple feito de respirar merece a pena.
Un bico de VIDA

ElSenhor dijo...

Suscribo lo dicho por el TEO-logo Torreira.
SalU2 y salud ...