"UNA SONRISA QUE DOMINA PAISAJES ANIQUILADOS" MAESE CIORAN

martes, enero 30, 2007

chanson egocentrique


colosales compendios de microbiologia girando en fanfarria alrededor de mis murallas, violencia y amenaza a trazo grueso, aprovecho un intermedio de whiskey y efedrina para elegir los retazos con los que tejer (y destejer) mi sudario. me asomo al balcón desde la almena más alta para saludar a esta mi Alejandría que se aleja, quiero acariciar mis visiones más queridas antes de que me invadan los bárbaros. Recuerdos que cabrían dentro de las líneas de mi mano. Me veo paseando desnudo por la playa junto a mi hermana embarazada, varios peces asoman su lomo entre las olas, ahora ella me ata los cordones de los zapatos ortopédicos durante el recreo y Tenorio me enseña a botar la pelota entre las piernas, me duele la cabeza tras la clase de matemáticas y le pido a Chanka que me deje pegarle un puñetazo para aclarar las ideas, luego el me abofetea y nos reímos, años después me pide dinero para una dosis y yo le doy la espalda; me siento en un banco de piedra y lloro, M. deja a su novio para consolarme, él me agarra por el cuello y dice que me conoce "eres de los que leen libros y silban cuando cruzan la calle", camino por el Pont Neuf tratando de olvidarla, hablo con los espejos sudorosos de un tren hacia Bergen; mis padres discuten en su habitación, yo me escondo bajos las mantas y finjo dormir cuando me llaman; cierro los ojos y lanzo un tiro libre hacia una canasta sin tablero, escribo mi primer Horror Vacui con miedo a que abran la puerta, sufro una insolación mientras leo a Miller (creo que nunca me he recuperado de esa enfermedad); me veo solo de nuevo cruzando el puente de la Barca hacia la biblioteca, apenas tengo 8 años y ya deseo encerrarme en una cueva de los Dolomitas, estoy sentado en el alféizar de mi ventana de Cangas y decido que tengo que hablar con alguien, intento encaramarme a una roca en medio de las Fragas do Eume junto con Torreira y R., el mundo es mi República Independiente; bailo con la abuela borracha en una boda húngara, la Pitufa Negra me pide que le cuente algo a través de la noche de La Habana, E. me abraza en un colchón de la zona vieja... las hordas bárbaras avanzan.

12 comentarios:

Anónimo dijo...

"...agarimando as lembranzas que caben nas liñas da túa man", que descenden como as fervenzas do río Cabe. Os recantos desa foto que me levan ao paseo de Sarria, raíz dos meus antepasados, a miña avoa Herminia fritindo filloas de sangue para os seus netiños. Moralla egocentrique. A loira alemá, como todos me chamaban con ledicia, esa traste pillabá que non acouga. Mais FRanético xa fundara a súa República persoal, o seu colchón renovador de sabas refulxentes, universo de libros onde agochar as súas penas e fantasías Millerianas, ondas fondas onde extender os seus dedos miróns, inventores de parágrafos videntes, opacos mais translúcidos no seu ollar tinxido de tinta branca e afogada, perdida na penumbra de ramaxes que só el sabía, e aínda sabe crear.

Un saúdo, FRA

Moralla

Anónimo dijo...

Tejer sudarios tú!?...
Se que estás de resaca.
No me engañas.

franetico dijo...

tengo mocos

Torreira dijo...

Irmán ante isto...non teño nada que decir.Encantoume irmán...moito re-dios! (que bo)

franetico dijo...

gracias a todos por estar ahí para aloumiñar mis arrebatos.

Arale Norimaki dijo...

Que sigan avanzando los bárbaros!
(y que se amilanen los mocos)

Moralla dijo...

ARRRRRREBÁTATE

OSIÁN dijo...

Alexandria, Bergen, A Habana, Cangas, As fragas do Eume, os Alpes italianos, nesa República tamen quixera vivir eu.
Fermoso texto

Raposo dijo...

Que avancen as hordas bárbaras, que avancen, pero tu sigue aí dixándonos fermosos post como este.

Anónimo dijo...

Medio cambote, tiña que ser... Non che perdoarei que alimentes a miña adiccion a lectura... Prometo vermos e que non saibas quen son, percorrer os itinerarios que escribes e rirme se tes resaca...Ata outro post, medio meu

franetico dijo...

vi como mi compañeiro caía tendido por la gripe cibernética como un onetti comatoso y ahor no tengo quién me escriba. espero que los médicos me lo salven para seguir cantando en los próximos días. parroquiana, intrigado me tienes, te aviso de que mis resacas son antológicas.

rosa enriquez dijo...

HOLA. PERO QUE RITMO FRENÉTICO E TREPIDANTE HAI NESTE TEXTO CHEO DE FORZA. HAI DENTRO DE TI ALGO QUE ARDE MOITO E ARDE BEN. UN SAÚDO.