"UNA SONRISA QUE DOMINA PAISAJES ANIQUILADOS" MAESE CIORAN

martes, julio 24, 2007

El pasado a bocajarro


deseo gritarte a bocajarro para que gires tu cabeza como un faro y me ilumines pero sé que quieres creerme muerto a la orilla de una playa desierta componiendo un cadáver de momentos magullados. eso te hace sentir feliz. me ofreces tu nuca y tu silencio que se aleja. creo ver en tus manos el vaivén de una hoja de calendario deslizándose hacia la pila de asuntos pendientes, luego me atravesarás con tu punzón oxidado para reunirme con todo lo demás que alguna vez fue nuestro y ahora es saliva bajo el labio y arena dentro del zapato. soy un punto ciego que todavía te invita a parpadear, una mota del pasado que arrastrará una lágrima, y eso me hace sentir feliz.

12 comentarios:

Álvaro dijo...

Cuanto menos, hiriente

Muy bueno

Un saludo

Ra dijo...

Qué clase, por favor.

Anónimo dijo...

PRECIOSO

Yoli

Feliz verán

Torreira dijo...

Apertas irmán,con gañas de verte (lerte é e será sempre unha aprendizaxe permanente)

Raposo dijo...

O pasado sempre está ahí, arrastrando lágrimas, decepcións, sorrisos, soños, e mesmo as fermosas verbas coas que vostede nos sorprende.
Unha aperta.

osondaxordeira dijo...

gustei deste texto
un saúdo

Anónimo dijo...

Que osadía!! Arrincar unha bágoa... pero usted puede permitìrselo, sobretodo escribindo así de ben ;)

TintaRoja dijo...

A bocajarro me cuelo. (Desde "Viviendo sin ti").
La verdad es que me voy con la fibra y el pasado tocados.Estaré ovulando.
vamos,que un enhorabuena se queda pequeño para felicitarte por lo que escribes.

Paco Becerro dijo...

Buenísimo.
Enhorabuena...

rosa enriquez dijo...

O pasado está sempre presente canto máis desexamos esquecer. Curioso verdade? Gustoume moito moito. Bicos.

Mrs.Doyle dijo...

fermosísimo

Anónimo dijo...

Ás veces os berros son necesarios, conseguir vencer o orgullo que nos limita e enfanga os recordos con indignidade e vergoña.
Se o valor desaparece ante a urxencia dunha verba, pobre consolo esa bagoa roubada.