"UNA SONRISA QUE DOMINA PAISAJES ANIQUILADOS" MAESE CIORAN

miércoles, marzo 07, 2007

Nunca debí salir de la cama


Para ésto sirve la gloria, para que tu último suspiro se petrifique en rama, como el silencio tras la caída de un árbol talado.
Sobre el brazo armado cagaban alegremente los últimos estorninos del año, el guano se acumulaba en viscosa sinceridad por capítulos; sonreí contra el horizonte de papeles arrugados, metí los sentimientos acobardados en un sobre y escribí en el remite: pacífica colectividad de rebeldes. una mañana entre paréntesis digna del olvido que me ha conducido a recordar que la vida no es tan solo párrafo, también incluye los puntos ciegos, las notas a pie de página, las legañas de dios, los dedos atrapados en un gesto antes de agarrar las tinieblas para apagar el despertador.

dedicado a Miguel Torga.

8 comentarios:

Torreira dijo...

Non agarres moito o non cuantificable pra apagar o desepertador que vou de camiño a tomar un café (con aditivos) con voçe esta tarde vendo o mar.
Apertas

Son Unha Xoaniña dijo...

Recomendoume encarecidamente Valdeorosa, visitar o tue blog, e non me arrepinto nadiña, gústame moito o que escribes.
Volverei moito por aquí.
un saúdo.

Anónimo dijo...

O silenzo agocha o espanto entre papeis enrugando o que non somos quen de dicir pero tamén nos regala segundos de gloriosa cotidianidade. Pero tío que ben transcribes a fonética do baleiro¡¡¡(ROSA-VALDEOROSA)

Anónimo dijo...

Nota a pé de páxina dunha mañá entre parénteses... (como a miña de hoxe por exemplo). As resacas que peor levo son as que deixa o baleiro...

Raposo dijo...

Moi bo texto, coma sempre.

ElSenhor dijo...

Ni yo tampoco.
Pero es que queria ver si todo seguia igual y tampoco habia nadie para impedir que saliese de ella.
Ven a mi vera Franetiquito, a retozar en el averno ...

Moralla dijo...

"As cordas da lira de Orfeo no poderán encadear a musa liberdade"
Miguel Torga

..e os dedos, serán guillotinas viscosas talando o ferro asfixiante da cegueira, danza miope dos que nunca me deixaban ver máis aló da carne embravecida, coma unha corda de viola entonando musas adagio...entre sabas e soños caendo no río da desgracia.

apertas, franético, o escritor arroutado.

franetico dijo...

añado una nana desde el village vanguard para todos nosotros, soñadores insomnes